Dzień 18 - Pielgrzymka z Lubina do Gietrzwałdu
30 km - 22 pielgrzymów, jedna deska i... tysiące intencji w sercu
Piątek. Gietrzwałd.
Drodzy Bracia i Siostry, Kochani Przyjaciele Pielgrzymiej Drogi
Dobiegła końca nasza wędrówka ponad 555 kilometrów intencji, modlitw, zmagań, wzruszeń i pieśni.
Przeszliśmy przez doliny, pola, lasy i miasta. Nogi bolały, plecy bolały… ale pragnienie było silniejsze spotkania z Maryją, która zawsze czeka na końcu tej drogi.
Wyruszyliśmy z Lubina jako grupa 30 pielgrzymów, ale po drodze powiększyliśmy się o setki intencji, tysiące spotkań i dziesiątki nowych przyjaciół.
Szliśmy z deską zawierzenia, ale w rzeczywistości nieśliśmy ogromny krzyż naszych codziennych spraw: prosiliśmy o zdrowie dla bliskich, o łaskę przebaczenia, o siłę w trudnościach, o powroty do Boga, o miłość w rodzinach, o poksercu.
Każdy dzień był jak małe życie.
Rano pobudka, Eucharystia duchowy chleb na dalszą drogę.
Potem wschód słońca i pierwszy krok, kiedy jeszcze cały świat spał.
A potem rozmowy, śpiew, różaniec, żarty przy przystanku, rozmowy z napotkanymi ludzmi, którzy częstowali nas wodą lub truskawkami i mówili: „Dobrze, że jesteście”.
Nie brakowało trudnych chwil. Były odciski, zmęczenie, deszcz, wiatr w twarz. Ale wtedy zawsze przychodziła myśl: „Idę nie tylko dla siebie”.
Idę dla kogoś, kto czeka na mój uśmiech.
Idę, by złożyć Maryi to, czego sam nie uniosę.
Idę, bo Ona mnie prowadzi.
Spotkaliśmy ludzi, którzy otwierali przed nami swoje domy jak przed dawno niewidzianą rodziną.
Gospodynie przygotowywały jajecznicę, ciasta, kanapki. Proboszczowie otwierali kościoły o świcie, czekali z błogosławieństwem.
Sołtysi przygotowywali świetlice, Parafianie przynosili intencje.
To właśnie w tych prostych gestach kubku kawy, plasterze na pęcherz, kawałku chleba odkrywaliśmy żywego Jezusa.
Dziękujemy każdemu. Każdemu, kto przyjął nas jak brata. Każdemu, kto choćby machnął ręką na drodze. Każdemu, kto wysłał intencję albo szeptał w domu: „Zdrowaś Maryjo za tych, co idą”.
Wasze modlitwy niosły nas dalej, kiedy kolana już drżały.
A dziś…
Stoimy u stóp Matki Bożej Gietrzwałdzkiej.
Patrzymy w Jej czułe, pełne miłości oczy.
I mówimy:
„Mamo, oto jesteśmy.
Przynieśliśmy wszystko nasze radości, lęki, zmęczenie, marzenia i to, co po ludzku wydaje się nie do udźwignięcia.
Zanieś to do Serca Twojego Syna.”
To prawda ta pielgrzymka dobiegła końca, ale droga nie kończy się nigdy.
Bo pielgrzymowanie to nie tylko kilometry.
To każdy dzień, kiedy przebaczasz, choć boli.
To każdy poranek, gdy klękasz do modlitwy, choćby na chwilę.
To każdy uśmiech dany drugiemu człowiekowi, kiedy chciałbyś raczej uciec.
To każda chwila, kiedy mówisz: „Maryjo, prowadź”.
Dla Maryi. Przez Maryję do Jezusa. Zawsze.
Dziękujemy, że byliście z nami.
Dziękujemy za każdą intencję, za każde słowo wsparcia, za każdy gest.
Niech ta pielgrzymka będzie początkiem czegoś nowego w Naszym życiu odważniejszej miłości, głębszej wiary.
A my?
My wracamy do domów… ale już nie tacy sami.
Dziękujemy Wam z całego serca!
Oprócz intencji, które nam powierzaliście tych szeptanych, tych napisanych na kartkach i tych noszonych głęboko w sercu otrzymaliśmy też od Was wsparcie materialne.
Darowizny „na paliwo”, „na wodę” czy po prostu „na drogę” były dla nas prawdziwym znakiem, że jesteście z nami nie tylko duchem, ale i konkretnie, bardzo praktycznie.
Nie lubimy o tym mówić bo pieniądze nigdy nie są dla nas celem.
Ale wiemy i chcemy jasno powiedzieć: środki materialne są potrzebne, żeby móc wyruszać dalej, przygotowywać kolejne pielgrzymki, spotkania i dzieła, które zbliżają nas do Boga i do siebie nawzajem.
Dlatego dziękujemy Wam z pokorą i wdzięcznością.
Zapewniamy, że każda złotówka zostanie przeznaczona na rozwój naszej Wspólnoty na rzeczy, które pomogą organizować następne inicjatywy, wyposażać nas w to, co potrzebne, by służyć Wam i Maryi jeszcze piękniej i pełniej.
Niech Pan Bóg błogosławi każdemu z Was za hojność, za zaufanie. Bóg zapłać.
Dla Maryi.
Fotorelacja z pielgrzymki:
https://www.facebook.com/share/19uHExuTuD/
